ഡ്യുട്ടി കഴിഞ്ഞു തിരക്കിട്ട് റൂമ്മിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയില് ആണ് എനിക്കെതിരെ നടന്നു വന്ന ആളെ ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചത്.....വെള്ള ഷര്ട്ടും കരി നീല പാന്റും ധരിച്ച വെളുത്തു മെലിഞ്ഞു നെറ്റിയില് നിസ്ക്കാരതഴംബുള്ള മദ്ധ്യവയസ്ക്കന് .....എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന പരിചയക്കാരനെ എന്ന പോല്ലേ....... ഞാന് വീണ്ടും വീണ്ടും ആ മുഖത്തോട്ട് നോക്കിനിന്നു, എന്റെ കണ്ണുകള്ക്ക് മീതെ അയാള് പരിചയത്തിന്റെ ഒരു തടയണയിട്ടതാണോ, അതോ ഓര്മ്മകള് എന്നെ പിറകോട്ടു വലിച്ചതോ,.. എന്തോ അറിയില്ല ....പക്ഷെ ഒരു നിമിഷനേരത്തേക്ക് ഞാന് അയാളെ നോക്കിനിന്നു.....അയാള് എന്നെ കടന്നു പോയി .......
നിമിഷങ്ങള് ......ഓര്മ്മയുടെയും മറവിയുടെയും ഇടയില് പരതി നടന്ന നിമിഷങ്ങള് ....ചിലപ്പോള് ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്തവരെ പോലും എനിക്ക് പരിചിരായി തോന്നാറുണ്ട്......ഏതോ മുജന്മബന്ധത്തിന്റെ കണ്ണി പോല്ലേ, കാണാത്ത പലരും എന്നോട്, എന്റെ ഓര്മ്മകളോടും സ്വപ്നങ്ങളോടും ഒട്ടിനില്ക്കുന്നു ..... .....അത് പോലെ ഇതും എന്റെ വെറും തോന്നലാകുമോ .....ഒരു പക്ഷെ ആയിരിക്കാം, എങ്കിലും ആ മുഖം ഉത്തരമറിയാത്ത ഒരു കുന്നു ചോദ്യങ്ങളുടെ അസ്വസ്ഥത ഉണര്ത്തി എന്റെ മനസ്സിലങ്ങിനെ നിറഞ്ഞു നിന്നു.
പത്തു മിനിറ്റ് കൊണ്ട് നടന്നു റൂമ്മില് എത്തി .....റൂമില് ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല ... ഡ്രസ്സ് മാറി കുളിക്കാന് കയറി .......അമ്മാവന്മാരുടെയും ജ്യെഷ്ട്ടന്മാരുടെയും കൂടെയാണ് താമസം.......ഞാന് ഇവരുടെ കൂടെ നില്ക്കുന്നാതാണ് എന്റെ ഉപ്പാടെ ഇഷ്ട്ടം ,ഇങ്ങിനെ കുടുംബക്കാരുടെ കൂടെ കഴിയുന്നതില് എനിക്കും പ്രത്യേകിച്ച് ബുദ്ധിമുട്ടുകള് തോന്നിയിട്ടുമില്ല.....അല്ലെങ്കിലും കുടുംബക്കാരുടെ കൂടെ നില്ക്കുമ്പോള് നാട് വിട്ടു നില്ക്കുന്ന തോന്നലും ഉണ്ടാവില്ലല്ലോ......കുളി കഴിഞ്ഞു ചായയുണ്ടാക്കി കുടിച്ചു....രണ്ടു നാല് ദിവസം ഓഫീസില് പണി കൂടുതല് ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് നേരാംവണ്ണം വീട്ടില് വിളിക്കാന് പറ്റിയിരുന്നില്ല , ഇന്നിപ്പോ നേരത്തെ എത്തി, അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഫോണ് എടുത്തു വീട്ടില് വിളിച്ചു ..........പതിവിനു വിപരീതമായി ഉപ്പ ആണ് ഫോണ് എടുത്തത്..........ഉമ്മ അടുത്ത് തന്നെയുള്ള തറവാട്ടില് പോയിരിക്കുകയാണത്രേ.....എന്റെ വിശേഷങ്ങള് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു പെട്ടന്ന് തന്നെ ഉപ്പ ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു....അല്ലെങ്കിലും ഉപ്പ അങ്ങിനെയാണ്,
ഫോണ് വിളിച്ചാല് അധികം സംസാരിക്കില്ല....മകന്റെ കാശ് നഷ്ട്ടമാവും എന്നൊരു പേടിയാണ് ....
ഫോണ് വിളിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് വെറുതെ അങ്ങിനെ കിടന്നു....വീടിനെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകള് ആയിരുന്നു മനസ്സില്..... വീടിനെ കുറിച്ചോര്ത്തപ്പോള് മനസ്സില് വല്ലാത്തൊരു നീറ്റല്.......നാടും വീടും, അത് വിട്ടൊരു ജീവിതം വല്ലാത്തൊരു നഷ്ട്ടം തന്നെയാണ്.......അന്നത് അറിയില്ലായിരുന്നു.....എന്റെ സ്വര്ഗം, അത് ഞാന് തന്നെ കൈവിട്ടു പോന്നതല്ലേ ?? ചെറിയൊരു ജോലിയുമായി അവിടെ തന്നെ കൂടിയാല് മതിയായിരുന്നു.....നഷ്ട്ടപെട്ടതിനെ ഓര്ത്ത് ഇപ്പോള് വേവലാതിപെട്ടിട്ടു ഇനിയെന്ത് കാര്യം.....ഈ ഗള്ഫ് ഒരുതരത്തില് ഒരു മരണകെണിയാണ് ...ഒരിക്കല് വന്നു പെട്ടാല് തിരിച്ചു പോക്ക് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.......നല്ലതായാലും ചീത്തയാലും ഇവിടെ തന്നെ അനുഭവിച്ചു തീര്ക്കണം......
ചിന്തിച്ചു കിടക്കുന്നതിനിടയില് വീണ്ടും മനസ്സ് ആ നിസ്ക്കാരതഴംബുള്ള മനുഷ്യനില് ഉടക്കി....,എവിടെയോ കണ്ടിട്ടുണ്ട്, അതാണ് മനസ്സില് നിന്ന് മായാതെ അങ്ങിനെ കിടക്കുന്നത്....പിന്നീടെപ്പോഴോ ഓര്മ്മ വന്നു.....അല്ല, എന്റെ മനസ്സ് ഓര്ത്തെടുത്തു ....അലവിക്കാ !!
അതെ എന്റെ ഉപ്പാന്റെ കൂട്ടുകാരന് അലവിക്ക തന്നെയായിരുന്നു അത് .....ഉപ്പാന്റെ ഗള്ഫ് കഥകളിലൂടെയും കത്തുകളിലൂടെയും ഞങ്ങള്ക്കെല്ലാം സുപരിചിതമായ അലവിക്ക.......ഉപ്പ ആദ്യമായി ഇവിടെ വന്ന സമയത്ത് ഉപ്പയെ ഒരുപാട് സഹായിച്ച ഉപ്പാടെ സ്വന്തം അലവിക്ക ..പത്തു പതിനഞ്ചു വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്നേ ഒരേ ഒരു വട്ടമേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ .....എങ്കിലും ആ മുഖം ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട് .....
അന്ന് അനിയന് പിറന്നു അധികം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല, അന്നൊരു ദിവസം ഉപ്പ കൊടുത്തു വിട്ട സാധങ്ങള് കൊണ്ട് വന്നു തരാന് വീട്ടില് വന്നതും കുഞ്ഞായിരുന്ന എന്നെ കണ്ടു ഉപ്പാനെ വാര്ത്തെടുത്തത് പോലെ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു കെട്ടി പിടിച്ചു ഉമ്മ വെച്ചതും പോക്കറ്റില് നിന്ന് നൂറു രൂപ എടുത്തു തന്നതും എല്ലാം എനിക്ക് ഓര്മ്മയുണ്ട്......ഉപ്പ ഗള്ഫിലെ ജോലി കാന്സല് ചെയ്തു നാട്ടില് സ്ഥിരമാക്കിയപ്പോഴും അലവിക്കയെ കുറിച്ച് പലപ്പോഴും പറയുന്നത് കേള്ക്കാം.....അങ്ങിനെ കേട്ടറിഞ്ഞു അലവിക്ക എന്ന വ്യക്തി എത്ര മാത്രം ഉപ്പയെ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു എന്ന് ഞങ്ങള് മക്കള്ക്ക് എല്ലാര്ക്കുമറിയാം.....ആ അലവിക്കയെ ആണ് ഇന്ന് എന്റെ കണ്ണുകള്ക്ക് മുന്നില് മിന്നിമറഞ്ഞത്.......ആളെ കണ്ടതില് ഒരുപാട് സന്തോഷവും പെട്ടന്ന് തിരിച്ചറിയാന് പറ്റാത്തതില് സങ്കടവും എനിക്ക് തോന്നി .....ഞാനപ്പോള് തന്നെ ഉപ്പയ്ക്ക് വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു.....ഉപ്പ പറയാതെ തന്നെ ഉപ്പാടെ സന്തോഷം എനിക്ക് അറിയാന് കഴിഞ്ഞു....ഉപ്പ ഇത്രമേല് വികാരാധീനനായി സംസാരിക്കുന്നത് അടുത്തൊന്നും ഞാന് കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല....ഇനി അദ്ധേഹത്തെ കാണുകയാണെങ്കില് ഉപ്പാടെ പ്രത്യേകം സലാം പറയണം എന്നും അന്യെഷണങ്ങള് അറിയിക്കണം എന്നും ഉപ്പ എന്നോട് പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു ....
പിന്നീട് രാവിലെ ഓഫീസില് പോകുമ്പോഴും വരുംബോഴുമെല്ലാം എന്റെ കണ്ണുകള് അലവിക്കയെ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു....വഴിയേ കാണുന്ന കടകളിലും ഇടവഴികളിലും ഒക്കെ അദ്ദേഹത്തെ എന്റെ കണ്ണുകള് തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു....ഇത്രയും വലിയ നഗരത്തില് ഒരാളെ കണ്ടു പിടിക്കുക ബുദ്ധിമുട്ടാണ് ........എങ്കിലും പ്രതീക്ഷ, പ്രതീക്ഷയെക്കാള് കൂടുതല് കണ്ടുപിടിക്കണം എന്ന വാശി....ഒടുവില് ജയിച്ചു , ഹംദാന് സ്ട്രീറ്റിലെ ഇരുളാണ്ടൊരു ഇടവഴിയില് പഴയൊരു നാല് നില കെട്ടിടത്തിന്റെ താഴെയുള്ള കഫ്റ്റീരിയയില് വെച്ച് ഞാന് കണ്ടു.....കഫ്ട്ടീരിയക്ക് പുറത്തു ഇട്ട നാല് കസേരകളില് ഒന്നില് ഇരുന്നു ചായ കുടിക്കുന്ന അലവിക്ക...
ഞാന് അടുത്ത് പോയി നിന്ന് ചെറുതായൊന്നു ചിരിച്ചു.....സ്വയം പരിച്ചയപെടുത്താന് ഞാന് നിന്ന് കുഴങ്ങി"ഇങ്ങള് അലവിക്കയല്ലേ" എന്ന് ഞാന് ചോദിച്ചു...നീയേതാ എന്ന അര്ത്ഥത്തില് ഒരു ചോദ്യ ചിന്ഹമായിരുന്നു എനിക്കുള്ള ഉത്തരം....
ഞാന് .....ചാവാക്കാട് വീടുള്ള......ഉമ്മുല്നാറില് സ്റ്റോര് ഉണ്ടായിരുന്ന അഷ്റഫിന്റെ ....മോന് അഫ്സല് .....എന്റെ വാക്കുകള് മുറിഞ്ഞു പോയി.....അല്ല ഈ മനുഷ്യന് മുന്നില് എങ്ങിനെ ഞാനെനിക്ക് മേല്വിലാസമുണ്ടാക്കും എന്ന സംശയമായിരുന്നു ...
ചായ കുടിച്ചിരുന്ന അലവിക്ക ചായകപ്പു അവിടെ വെച്ച് എഴുന്നേറ്റു എന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചു .....ആഹ്ലാദവും ആശ്ചര്യവും കലര്ന്നൊരു വികാരം ആ മുഖത്ത് നിഴലിച്ചു....കുറച്ചു ഉള്ളില് പോയ ആ കണ്ണുകള് നനഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ ???
അലവിക്ക എന്നെ കൈ പിടിച്ചു അടുത്ത് കണ്ട കസേരയില് ഇരുത്തി.....കഫ്ടീറിയയിലെ ചെക്കനോട് ഒരു ചായേം പഴംപൊരിയും കൊണ്ട് വരാന് പറഞ്ഞു......ഞാന് വേണ്ടാ എന്ന് പറഞ്ഞു തടയാന് ശ്രമിച്ചെങ്കിലും എന്റെ വക ഒരു ചായ കുടിച്ചാല് അന്റെ വയറു നിറഞ്ഞു പൊട്ടുക ഒന്നുമില്ല എന്നായിരുന്നു മറുപടി ......അതെ ഞാന് കേട്ടറിഞ്ഞ അലവിക്കയും അങ്ങിനെ തന്നെയാണ്.......സ്നേഹം കൊണ്ട് കല്പ്പിക്കും, മനസ്സ് കൊണ്ട് ചങ്ങാതിയാക്കും......എന്റെ ഉപ്പ അത് ഒരുപാട് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞതാണ്.....
ഞങ്ങള് ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു.....ഉപ്പയെ കുറിച്ചും, കുടുംബക്കാരെ കുറിച്ചും, വീടിനെ കുറിച്ചും എന്തിനു അടുത്ത അയല്ക്കാരെ കുറിച്ച് വരെ അദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.......ആശ്ചര്യം നിറഞ്ഞൊരു സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാനതിനൊക്കെ മറുപടി പറഞ്ഞത്.....ഞങ്ങള് എന്റെ ഉപ്പാടെ മക്കള് എല്ലാരും നല്ല നിലയില് ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട് എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോള് ആ മുഖത്ത് കണ്ട സന്തോഷത്തിനു അതിരില്ലായിരുന്നു......ഞങ്ങളെ നന്നായി പഠിപ്പിക്കണം എന്ന് അലവിക്ക എന്നും പറയാറുണ്ട് എന്ന് ഉപ്പ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യം അപ്പോള് എനിക്ക് ഓര്മ്മ വന്നു ....എന്റെ ഉപ്പയെപ്പോള് ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ആളാണ് അലവിക്ക എന്ന് അദ്ദേഹം പറയാതെ തന്നെ ഞാനറിഞ്ഞു .....വീട്ടില് വിളിക്കുമ്പോള് എല്ലാരോടും അന്വേഷണം പറയണം എന്നും ഉപ്പാനോട് ഇങ്ങനെ ഒരാളെ കണ്ടെന്നു പറയണം എന്നും പറഞ്ഞു എന്നെ ചട്ടം കെട്ടി.....ഇനി നാട്ടില് വരുമ്പോള് നിര്ബന്ധമായും വീട്ടില് വരണമെന്നും ഞാന് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വിളിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞു ഞാന് അദ്ധേഹത്തിന്റെ നമ്പര് വാങ്ങി...
ഞാന് സലാം പറഞ്ഞു പോകാന് എണീറ്റപ്പോള് അദ്ദേഹം എണീറ്റ് പോക്കറ്റില് നിന്ന് ഒരു അമ്പതു ദിര്ഹംസ് എടുത്തു എന്റെ പോക്കറ്റില് വെച്ചുതന്നു.....ആശ്ചര്യവും നീരസവും കലര്ത്തി ഞാന് എന്താ ഇത്, എന്തിനാ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള് ,എന്റെ കുട്ടിക്ക് ബാര്ക്കത്തിനാ ഇത് എന്നായിരുന്നു മറുപടി ....ഒരുപാട് വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞെങ്കിലും ആ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള കൈനീട്ടം വാങ്ങാതിരിക്കാന് എനിക്ക് പറ്റിയില്ല....
തിരികെ മുറിയില് എത്തിയപ്പോഴും മനസ്സ് നിറയെ ആ മനുഷ്യനായിരുന്നു.....എന്റെ ഉപ്പ പറയുന്ന പോല്ലേ വീടും നാടും വിട്ടു മരുഭൂമിയുടെ ചൂടില് ജീവിതം കെട്ടിപടുക്കാന് എത്തപെടുന്നവര്ക്ക് കിട്ടുന്ന മരുപ്പച്ചയാണ് അലവിക്കയെ പോല്ലെയുള്ള മനുഷ്യര് ..അങ്ങിനെയുള്ള ഇവരുടെ സ്നേഹവും പ്രാര്ത്ഥനയുമാണ് ഓരോ പ്രവാസിയുടെ വീട്ടിലേയും ബര്ക്കത്ത് !!!
നല്ലൊരു ടെലി ഫിലിം കാണിച്ചതിന് നന്ദി !!
ReplyDeleteനിഷ്കളങ്കമായ രചന !
ഭുവുകങ്ങള്
ഒഴിവുപോലെ ഇനിയും വരാം...
നന്ദിയോടെ
അസ്രൂസ്
http://asrusworld.blogspot.com/
ശരിയായ അര്ത്ഥത്തില് ഹൃദയ സ്പര്ശി എന്ന് തന്നെ പറയാം...!! ജീവിതത്തിന്റെ ഏതൊക്കെയോ ഘട്ടത്തില് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞത് തന്നെ....!! ഒരുകഥയായി കാണുന്നില്ല ഓരോ പ്രവാസിയുടെയും അനുഭവം...!!
ReplyDeleteനിച്ചു വളരെ നന്നായി അവതരിപ്പിച്ചു... ആശംസകള്...!!
nannayite unde mone....adipolyy....nee thaneyanoo ithe ezhuthiyathe enne ennike vishawasikan petunnila....valare improvement undedaa...nee ezhuthannam iniyum kure ezhuthannam...ente ella vidha ashamsakalum prarthanayum ninake unde........ :)
ReplyDeletehmmm....nichuttaaa..really touching..........pravasiyude nashtam ..bandhangal...athinte moolyam....namme vendatha..namukka maatram vendunna..allengil pravasikal maatram sookshikkunna...bandham....athinte dridatha..theevratha..nombaram...nannaaayittund.................snehapoorvam chandu.
ReplyDeleteനിച്ചൂസ്,
ReplyDeleteവീണ്ടും വായിച്ചു.
ആശംസകൾ!
Sneham...!
ReplyDeleteManoharam, Ashamsakal...!!!